Najczęściej zadawane pytania (229) Ortografia (592) Interpunkcja (198) Wymowa (69) Znaczenie (264) Etymologia (306) Historia języka (26) Składnia (336) Słowotwórstwo (139) Odmiana (333) Frazeologia (133) Poprawność komunikacyjna (190) Nazwy własne (439) Wyrazy obce (90) Grzeczność językowa (41) Różne (164) Wszystkie tematy (3320)
w:
Uwaga! Można wybrać dział!
Odmiana2004-02-26
Czy wyraz wiara ma liczbę mnogą tylko w znaczeniu ‘religia, wyznanie, obrządek’, a w pozostałych znaczeniach jedynie liczbę pojedynczą?
Tak! Rzeczownik wiara odmienia się w liczbie pojedynczej i mnogiej, jeśli oznacza religię, wyznanie czy obrządek (dopełniacz lm. brzmi wiar), natomiast w znaczeniu ‘przekonanie o słuszności czegoś, ufanie w coś; ufność’ oraz ‘wewnętrzne przekonanie o istnieniu Boga’, a także w znaczeniu książkowym ‘rzetelność, zaufanie, słowność’ (np. Ktoś, coś zasługuje, nie zasługuje na wiarę) odmienia się tylko w liczbie pojedynczej (zob. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego).
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-26
Chciałbym się dowiedzieć, jak poprawnie powinno się wymawiać np. coś mnie swędziło czy swędziało?
Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego dopuszcza stosowanie obu form, przy czym swędziało notuje jako pierwszą, swędziło zaś umieszcza w nawiasie.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-26
Jaka forma jest poprawna: bohaterowie czy bohaterzy?
Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego dopuszcza obie formy, jako pierwszą podaje jednak bohaterowie.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-19
Czy dopełniacz rzeczpospolitej jest dopuszczalny?
Oczywiście! Dopełniacz, celownik i miejscownik mogą brzmieć rzeczpospolitej albo rzeczypospolitej. Można to sprawdzić np. w Nowym słowniku poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego .
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-19
Która z form jest poprawna: 1) znikł - zniknął, 2) klaska - klaszcze, 3) sweter - swetr?
Obie formy znikł i zniknął są poprawne i mogą być stosowane wymiennie, co wyczytać można m.in. w Nowym słowniku poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego. Ten sam słownik formę klaszcze notuje jako pierwszą, klaska zaś uznaje za rzadko używaną. Poprawną formą jest sweter, ponieważ pochodzi od ang. sweater oraz przeważa w zwyczaju społecznym.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-19
Jak pisać tytuł – licencjat czy licencjata? Jak brzmi skrót od tego wyrazu?
Forma gramatyczna wyrazu licencjat będzie zależeć od kontekstu, w jakim wystąpi, np. Jan Kowalski, licencjat lub licencjat Jan Kowalski (analogicznie do Jan Kowalski, doktor nauk humanistycznych / doktor Jan Kowalski). Nie stosuje się formy !ten licencjata, ponieważ omawiany rzeczownik w znaczeniu ‘osoba posiadając tytuł licencjata’ odmienia się według deklinacji męskiej, a jego formy brzmią: lp. M. licencjat, D. licencjata, C. licencjatowi, B. licencjata, N. licencjatem, Ms. licencjacie, W. licencjacie!; lm. M. licencjaci, D. licencjatów, C. licencjatom, B. licencjatów, N. licencjatami, Ms. licencjatach, W. licencjaci!
W innej sytuacji, czyli w zdaniu, należałoby powiedzieć: Jan Kowalski uzyskał tytuł licencjata, tak jak uzyskał tytuł doktora, bo musimy wtedy użyć formy dopełniacza.
Skrótowo zapisuje się ten tytuł - lic., koniecznie z kropką.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-17
Odmieniamy schodołazschodołaza czy też schodołazu, jak chce „Gazeta Wyborcza”?
Schodołaz jako nazwa przyrządu pomagającego osobom niepełnosprawnym pokonywać schody jest wyrazem złożonym z rzeczownika schody i czasownika łazić. W polszczyźnie analogiczną budowę mają formy słupołaz i drzewołaz, zwykle występujące tylko w liczbie mnogiej (słupołazy to ‘przyczepy do butów umożliwiające wchodzenie na słup, używane zwykle w pracy przy napowietrznych liniach elektrycznych, telefonicznych’, a drzewołazy to ‘przyczepy do butów, ułatwiające wchodzenie na drzewa, składające się ze stalowych strzemiączek lub kabłączków zakończonych ostrymi kolcami’). Według Słownika języka polskiego pod red. M. Szymczaka w dopełniaczu lp. wyrazy te mają mieć formy słupołaza, drzewołaza, skoro jednak rzeczowniki te występują głównie w liczbie mnogiej, prawdopodobnie trudno jest sprawdzić to w praktyce. Poprawna zatem byłaby końcówka -a.
Schodołaz to urządzenie nowe, którego nazwa jeszcze się w polszczyźnie nie zadomowiła. W samym tylko Internecie można znaleźć zdecydowanie więcej użyć z końcówką -u niż z końcówką -a. Faktem jest, że rzeczowniki nieżywotne rodzaju męskiego, do których schodołaz należy, w dopełniaczu lp. mogą przybierać równoległe końcówki -a lub -u, a zasady doboru tych końcówek nie są ściśle określone (por. proszka 'tabletki', ale proszku jako materiału, substancji; tapczanatapczanu; temblakatemblaku; bandaża i rzad. bandażu; kilofa i rzad. kilofu). W przypadku podobnych wahań związanych z doborem końcówki zwykle wygrywa w języku forma, której mówiący (i piszący) używają częściej. Jak na razie zatem można przypuszczać, że (mimo zaleceń słowników co do analogicznych form rzeczownikowych) upowszechni się dopełniacz schodołazu.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-15
Słyszałam ostatnio formy podawają, wydawają. Nie brzmią zbyt dobrze, czy są poprawne?
Formy te oczywiście nie są poprawnie zbudowane i dostrzega to nawet program komputerowy, podkreślając je. Są to czasowniki w czasie teraźniejszym, ale cząstka -wa-, którą w nich widzimy, jest typowa dla czasu przeszłego (np. podawali, wydawali), trybu przypuszczającego (np. podawałybyśmy, wydalibyście) oraz bezokolicznika (podawać, wydawać), pojawi się także w trybie rozkazującym form niedokonanych (podawaj, wydawajcie). Morfem -wa- nie występuje w formach czasu teraźniejszego. Poprawne wersje obu czasowników to podają i wydają.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-02-11
Często zdarza mi się prosić w oficjalnych pismach o przesłanie np. dokumentów faksem. W jaki sposób pisać słowo fax w narzędniku: fax-em, faxem czy po prostu faksem?
Problem dotyczy ortografii i fleksji. Wyraz faks funkcjonuje już w naszym języku na tyle długo, że jego pisownia uległa spolszczeniu. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego oraz Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego podają formę faks, wyraz ten w liczbie pojedynczej odmienia się zatem następująco: M. faks, D. faksu, C. faksowi, B. faks, N. faksem, Ms. faksie, W. faksie!
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2004-03-11
Jakiego rodzaju jest P.S.ten P.S. czy to P.S.?
PS, czyli postscriptum (‘dopisek do listu’), jest w polszczyźnie rzeczownikiem rodzaju nijakiego, podobnie jak w języku łacińskim, z którego pochodzi. Według Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod red. E. Polańskiego skrótowiec PS zapisujemy wielkimi literami i bez kropek (reguły 90 i 218).
Odmiana2007-07-03
Rzeczownik drzwi należy do grupy pluralia tantum, czyli ma tylko liczbę mnogą. Wobec tego, czy nauczyciel gimnazjum ma rację, gdy w określeniu liczby tego rzeczownika skreśla odpowiedź „liczba mnoga” i poprawia na „liczba pojedyncza”?
Klasa pluralia tantum obejmuje rzeczowniki, które nazywają pojedyncze obiekty (czyli są w liczbie pojedynczej) - ale ich budowa jest nietypowa („typowe” polskie rzeczowniki w liczbie pojedynczej nie mają końcówki -i; taka końcówka jest typowa dla liczby mnogiej, por. ten bok - te boki; ten róg - te rogi). Ponadto pluralia tantum łączą się tylko z przydawkami w lm. (w związku zgody) - w tym z zaimkiem te, który też wyraża mnogość. Dlatego i w odmianie zachowują się jakby miały lm.(te jedne drzwi - podobnie jak te jedne sanie, sanki, spodnie, nożyce, nożyczki, wrota - ale: tych dwoje drzwi, choć: tych dwoje sań, sanek, nożyc, nożyczek, wrót) Rzeczownik drzwi zachowuje się więc nietypowo, zasadniczo jednak przyjmuje końcówki właściwe rzeczownikom w liczbie mnogiej: tych drzwi jak tych brwi (ta brew – te brwi), tym drzwiom jak tym brwiom / nogom, tymi drzwiami jak tymi brwiami / nogami, na tych drzwiach jak na tych brwiach / rękach. Zatem: jeśli z kontekstu wynika, że chodzi o jedne drzwi (a w powyższym zdaniu tak właśnie jest – ławka przy drzwiach to ‘ławka stojąca przy jakichś jednych drzwiach’ - wtedy nauczyciel ma rację. Słowo drzwi „miałoby” lm. tylko wtedy, gdyby zdanie brzmiało np. Wszystkie drzwi były szeroko otwarte. Widać było dwoje drzwi lub tp.
Ewa Jędrzejko
Odmiana2007-07-02
Która forma jest poprawna: kogo, czego? – kisielu czy kiślu?
Rzeczownik kisiel ma następujące formy odmiany: lp. MB. kisiel, DMsW. kisielu, C. kisielowi, N. kisielem, lm. MW. kisiele, D. kisieli lub kisielów, C. kisielom, N. kisielami, Ms. kisielach. Istnieje związek frazeologiczny, który może pomóc w zapamiętaniu właściwej formy odmiany: dziesiąta woda po kisielu o znaczeniu ‘dalekie pokrewieństwo kogoś z kimś’.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2007-06-29
Chciałbym dowiedzieć się, która z podanych form jest poprawna: organy ścigania czy organa ścigania (także organa administracji państwowej)? Używane są obie formy. Skąd wzięła się ta rozbieżność?
Mianownik lp. tego wyrazu brzmi organ, jest to zatem rzeczownik rodzaju męskiego. W znaczeniu biologicznym organ to ‘część organizmu ludzkiego, zwierzęcego lub roślinnego o określonej budowie i określonych funkcjach; narząd’ i w tym znaczeniu M. lm. brzmi organy, np. organy wewnętrzne. W znaczeniu urzędowym i w odniesieniu do urzędów i instytucji oprócz końcówki -y (organy) używa się również obocznej, wariantywnej końcówki -a, np. organa władzy, organa ścigania, organa wymiaru sprawiedliwości, ograna administracyjne, sądowe (zob. np. M. Bańko, Słownik wyrazów kłopotliwych), organa statutowe związków zawodowych (Nowy słownik poprawnej polszczyzny pod red. A Markowskiego), choć można także spotkać te same nazwy z końcówką -y, np. organy wymiaru sprawiedliwości, organy administracji państwowej itp. Formy M. lm. rzeczownika organ w znaczeniu ‘urząd, instytucja’ są poprawne z obiema wymienionymi końcówkami.
Warto dodać, że istnieją także inne rzeczowniki, w których w wariantach z różnymi końcówkami obocznymi dokonało się z czasem zróżnicowanie znaczeń, jak np. w formach akty (‘czyny, działania, wykonania, spełnienia’) i akta (‘zbiór dokumentów odnoszących się do jakiejś sprawy, a także zbiór ksiąg zawierających je’). W formach M. lm. typu akta, organa, grunta, koszta, gusta końcówka -a, wywodząca się z fleksji łacińskiej, często uznawana jest już dziś za rzadką lub też przestarzałą. Dawniej w polszczyźnie funkcjonowały nawet formy typu fundamenta, dokumenta. O formach przybierających w M. lm. końcówkę -a typu pisał niegdyś Witold Doroszewski w książce pt. O kulturę słowa (t. 1, s. 656), stwierdzając, że formy takie są poprawne, ale jedynie w świetle fleksji łacińskiej, wymienione wyrazy pochodzą bowiem od fundamentum, documentum. Dodać należy, że męski rzeczownik organ również przejęliśmy z języka łacińskiego, w którym miał formę organum i był rzeczownikiem rodzaju nijakiego.
Katarzyna Wyrwas

Odmiana2007-06-29
Jaka jest poprawna forma dopełniacza słowa patogen: patogenu - jak podają słowniki, czy też patogena - jak upierają się naukowcy fitopatolodzy (podkreślając, że to jest żywe)?
Najnowszy Uniwersalny słownik języka polskiego PWN pod red. S. Dubisza (2003) podaje definicję ‘czynnik chorobotwórczy (np. bakteria, wirus, pasożyt zwierzęcy, promieniowanie jonizujące) działający na ludzi, zwierzęta i rośliny’ oraz (jedyną) formę dopełniacza lp. patogena, podobnie zresztą jak Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego (2006). Sądzę, że dzięki istnieniu wariantywnych końcówek -a / -u można rozdzielić (a dokonuje się to już w uzusie) dwa odcienie znaczeniowe tego wyrazu: jeśli ów czynnik chorobotwórczy jest organizmem żywym (bakteria, wirus, pasożyt), uzasadniona semantycznie jest końcówka -a, tak jak D. lp. konia, kota, psa itd., która zresztą współcześnie znacznie rozszerza swój pierwotny zasięg. Jeśli natomiast mamy do czynienia z czynnikiem chorobotwórczym w postaci promieniowania, logiczne jest używanie końcówki -u, jak w wyrazach piachu, śniegu, deszczu itp. Semantyzacja form odmiany wyrazów, czyli zmiany polegające na podnoszeniu ich wyrazistości (por. I. Bajerowa, Kształtowanie się systemu polskiego języka literackiego w XVIII wieku, Wrocław 1964, s. 113) są zjawiskiem zwykłym w języku fleksyjnym, takim jak nasz. Dla porównania wskazać można podobne zjawisko, z którym mamy do czynienia choćby w przypadku homonimów, czyli wyrazów o identycznej formie językowej, lecz odmiennych znaczeniach, które bywają jednak niekiedy przez system języka rozróżniane dzięki temu, że przybierają różne końcówki odmiany, np. zamek w znaczeniu ‘budowla obronna’ ma w dopełniaczu lp. formę zamku, podczas gdy zamek w znaczeniu ‘zamknięcie (drzwi, kurtki)’ ma w dopełniaczu lp. formę zamka, bal w znaczeniu ‘zabawa taneczna’ ma w dopełniaczu lp. formę balu, a bal w znaczeniu ‘kłoda drzewa’ ma w dopełniaczu lp. formę bala, podobnie proch jako ‘materiał wybuchowy’ oraz ‘pył’ i ‘popiół’ ma w dopełniaczu lp. formę prochu, w znaczeniu potocznym natomiast proch ‘tabletka, lekarstwo’ ma w dopełniaczu lp. formę procha. Podsumowując – istnienie obocznych form D. lp. patogenu / patogena można zaakceptować, zwłaszcza że tę ostatnią zaczynają już rejestrować słowniki i jest częsta w uzusie, choćby tylko specjalistycznym.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2007-06-29
Który imiesłów jest poprawny: szepczący czy szeptający?
Czasownik szeptać współcześnie odmienia się w czasie teraźniejszym według koniugacji -ę, -esz, a zatem ma poprawne formy: szepczę, szepczesz, szepcze, szepczemy, szepczecie, szepczą. Słowniki podają także starsze formy, uznawane obecnie za rzadsze, książkowe: szepcę, szepcesz, szepce, szepcemy, szepcecie, szepcą – jedną z takich właśnie form znaleźć można w znanym wierszu Jarosława Iwaszkiewicza Nim przyjdzie wiosna, który tak sugestywnie wyśpiewał niegdyś Czesław Niemen:

Nim przyjdzie wiosna,
nim miną mrozy,
w ciszy kolebce –
nade mną sosna
nade mną brzoza
witkami szepce.

Szepce i śpiewa
niby skrzypcowa
melodia cicha
melodia nowa,
której nie słychać,
która dojrzewa (…)
.

W czasie przeszłym czasownik szeptać ma formy oparte na temacie bezokolicznika: szeptałem / szeptałaś, szeptałeś / szeptałaś, szeptał / szeptała / szeptało, szeptaliśmy / szeptałyśmy, szeptaliście / szeptałyście, szeptali / szeptały. Imiesłów przymiotnikowy czynny na -ący w polszczyźnie tworzy się na bazie tematu czasu teraźniejszego, a więc w tym przypadku na bazie tematu szepcz-: szepczący.
Współczesne słowniki poprawnej polszczyzny (np. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego) przestrzegają przed używaniem w czasie teraźniejszym form zbudowanych na temacie bezokolicznika typu !szeptam, !szeptaj, uznają je za niepoprawne, choć jeszcze wydany w 1938 roku Słownik ortoepiczny Stanisława Szobera odnotowywał je jako formy rzadsze, lecz nie błędne, podobnie jak formę imiesłowu szeptający. Jak widać, norma językowa się zmienia, choć nie zmienia się frekwencja interesujących Panią formy imiesłowu w polszczyźnie: np. według internetowej wyszukiwarki uznawana za poprawną forma szepczący jest około 18 razy częściej używana niż konkurencyjna, nieaprobowana przez wydawnictwa poprawnościowe forma !szeptający. Niejako na marginesie dodać można, że oboczność spółgłoskowa t : cz w formach bezokolicznika szeptać i czasu teraźniejszego szepczę nie jest dla języka polskiego typową obocznością, pojawiła się w formach podobnych czasowników, które Witold Doroszewski nazwał „historycznie wykolejonymi pod wpływem płakać – płacze” (O kulturę słowa, t. 2, Warszawa 1968, s. 353). W czasownikach koniugacji -ę, -esz, których temat kończy się na spółgłoskę k, owo tematyczne k w formach czasu teraźniejszego wymienia się na cz, jak w płakać : płaczę. Formy czasu teraźniejszego czasowników z końcowym tematycznym t miały historycznie typową dla polszczyzny (por. np. kobieta : kobiecy) wymianę głoskową t : c, np. szeptać : szepcę, kołatać : kołacę, lecz w formach tych przez analogię do czasu teraźniejszego czasownika płacze pojawiało się tematyczne cz zamiast c i doszło to tego, że dziś częstsze są formy z cz: szepczę, kołaczę (zob. też W. Doroszewski, O kulturę słowa, t. 1, Warszawa 1964, s. 303). To że istnieją (bo bywają używane) formy imiesłowu przymiotnikowego czynnego !szeptający, jest dla językoznawcy znakiem, że nie wszyscy użytkownicy polszczyzny chcą pamiętać o tym, że w niektórych formach tego czasownika dochodzi do wymian spółgłoskowych, tworzą zatem imiesłów, pomijając tę niejako zniekształcającą temat czasownika oboczność. Używając języka, pragniemy wkładać w tę czynność jak najmniej wysiłku, nie obciążając zbytnio pamięci, stąd bierze tendencja do usuwania wyjątków. Byś może za jakiś czas forma !szeptający zostanie zaaprobowana przez normę językową, odnotowana w słownikach, uznana za wariantywną formę tego imiesłowu. Byłby to proces zgodny z tendencją do ekonomizacji środków językowych.
Katarzyna Wyrwas

Odmiana2007-06-27
Mam wątpliwość dotyczącą odmiany liczebników: jeśli wyobrazić sobie braci bliźniaków (bez żadnych aluzji), tak samo sprawnych biegaczy, to przybiegliby do mety pierwsi, drudzy, trzeci, czwarci, piąci, szóści, siódmi, ósmi, dziewiąci, dziesiąci? A gdyby byli 164.? Czy odmieniamy w tym wypadku sześćdziesiąci? Jaka jest ogólna zasada odmiany liczebników w zależności od tego, czy są dziesiątymi, tysiącznymi czy setnymi? Mówimy przecież – w dwa tysiące siódmym roku, a nie – w dwutysięcznym siódmym, ale – w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym czwartym, a nie – w tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt czwartym.
Generalnie liczebniki porządkowe wyższe niż 3-cyfrowe odmieniają tylko 2 ostatnie liczby, więc: sto dwudziesty czwarty, tysiąc sto dwudziesty czwarty, milion sto tysięcy sto dwudziesty czwarty itd. (jesli jest 2008 - to oczywiście dwa tysiące ósmy). Bliźniacy mogliby być pierwsi lub drudzy (gdyby przybiegli jednocześnie). Teoretycznie mogliby przybiec jako szóści lub jedenaści – „dziwność” formy wynika z jej rzadkości; dlatego sama powiedziałabym raczej, że przybiegli, zajmując ósme // jedenaste miejsce . Wszelako generalnie liczebniki porządkowe odmieniają się jak przymiotniki, odpowiednio: twardo- lub miękkotematowe.
Ewa Jędrzejko
Odmiana2007-06-27
Czy wyraz tico (określający nazwę samochodu) odmienia się przez przypadki?
Wyrazy tego typu - tzn. wyrazy nowo zapożyczone rodzaju nijakiego zakończone na -o są najczęściej nieodmienne, por. logo.
Aldona Skudrzyk
Odmiana2007-06-27
Zastanawiałam się ostatnio nad liczbą mnogą wyrazu tło (tła). Jak w tym przypadku wyglądałby dopełniacz lm.?
Bardzo ciekawe pytanie! Z moich obserwacji wynika, że dosyć spora część rodowitych użytkowników języka polskiego ma z wyrazem tło problem. Ma on kilka znaczeń: 1. dalszy plan w przestrzeni, przed którym występują osoby lub umieszczone są przedmioty; też: część obrazu na dalszym planie, 2. jednolita barwa jakiejś płaszczyzny, na której jest deseń odmiennej barwy, 3. miejsce, środowisko, warunki, w których ktoś działa lub coś się dzieje; też: stosunki panujące w danym okresie, 4. podłoże, źródło czegoś, 5. coś mało znaczącego, 6. cicha, ledwie zauważalna muzyka lub inne dźwięki towarzyszące czemuś. Dopełniacz liczby mnogiej od słowa tło brzmi teł (podobnie jak w parze cło- ceł). Jest formą rzadko używaną (zob. Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego), dlatego może wydawać się użytkownikom nieco dziwaczna. Warto jednak zauważyć, że odmiana tego wyrazu nie przysparza kłopotów producentom teł fotograficznych.
Anna Majdak
Odmiana2007-06-27
Czy można określić stronę czasownika w trybie rozkazującym, np. czasownika spójrz?
Tak; formy rozkaźnikowe są tworzone od podstawy w stronie czynnej (strony inne niż czynna mają swoje morfologiczne wykładniki (-n- // -t- dla biernej; się - dla zwrotnej).
Ewa Jędrzejko
Odmiana2007-06-27
Jakiego rodzaju jest tuz? Mówi się tuza polskiego dziennikarstwa, a ostatnio usłyszałam, że to tuz polskiego dziennikarstwa (cały czas mowa o mężczyźnie). Czy określenie tuza odnosi się do płci?
Rzeczownik tuz oznacza kogoś możnego, wpływowego lub, co częściej spotykane, wybitnego w jakiejś dziedzinie, znakomitość. Słowo to jest rodzaju męskiego i odmienia się według męskiej deklinacji. Odmiana ta wygląda następująco: M. tuz, D. tuza, C. tuzowi, B. tuza, N. tuzem, Ms. tuzie oraz w liczbie mnogiej: M. tuzy, D. tuzów, C. tuzom, B. tuzy, N. tuzami, Ms. tuzach. Określenie to może się odnosić zarówno do mężczyzn, jak i kobiet. A zatem tuzem dziennikarstwa może być Kamil Durczok, ale również Monika Olejnik. Podobnie zresztą jak personą czy grubą rybąmoże być zarówno mężczyzna, jak i kobieta.
Alicja Podstolec

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17