Najczęściej zadawane pytania (229) Ortografia (592) Interpunkcja (198) Wymowa (69) Znaczenie (264) Etymologia (306) Historia języka (26) Składnia (336) Słowotwórstwo (139) Odmiana (333) Frazeologia (133) Poprawność komunikacyjna (190) Nazwy własne (439) Wyrazy obce (90) Grzeczność językowa (41) Różne (164) Wszystkie tematy (3320)
w:
Uwaga! Można wybrać dział!
Ortografia2011-02-26
Jak napisać:
1) dyplom "Benemerenti" / Dyplom "Benemerenti" / dyplom benemerenti / dyplom Benemerenti;
2) medal "Milito pro Christo" / medal "Milito Pro Christo" / medal Milito pro Christo / medal Milito Pro Christo / Medal Milito pro Christo / Medal Milito Pro Christo
?
Wyraz pospolity (dyplom) nie wchodzi do nazwy własnej tego wyróżnienia ("dobrze zasłużonym"), więc pisownia: dyplom "Benemerenti" lub dyplom Benemerenti; 2) podobnie: medal "Milito pro Christo" lub medal Milito pro Christo.
Aldona Skudrzyk
Ortografia2011-02-26
Mam dwa pytania, na które nie jestem w stanie znaleźć satysfakcjonującej mnie odpowiedzi. Po pierwsze chodzi mi o zapis słów zarząd i rada nadzorcza. Czy należy je traktować jako organa spółki i pisać Rada Nadzorcza, Zarząd KWB „Konin”. I tutaj moja wątpliwość kolejna – jeśli z kontekstu wypowiedzi wynika, że chodzi o organa konkretnej spółki, czy można cały czas pisać je wielką literą? Czy może jednak zawsze małą? Drugie moje pytanie dotyczy kodeksów – kodeks pracy czy Kodeks Pracy? Kiedy wiadomo, że mowa o zbiorze praw, a kiedy, że to dokument?
Co do zapisu słów zarząd i rada nadzorcza. Sformułowanie ogólne: np. należy do kompetencji rady nadzorczej; ale w odniesieniu do konkretnego jednostkowego organu – wtedy PEŁNA NAZWA i wielka litera, czyli jeśli z kontekstu wypowiedzi wynika, że chodzi o organa konkretnej spółki, należy je pisać wielką literą. Drugie pytanie: kodeks pracy czy Kodeks Pracy? Wariant drugi zawarty w pytaniu (oba wyrazy pisane wielka literą) jest niepoprawny w każdej sytuacji. Pisownia jest dwojaka: kodeks pracy (podobnie kodeks rodzinny, kodeks cywilny itp.); wielka litera pojawi się tylko w pierwszym wyrazie, gdy stanowi on tytuł książki: Kodeks pracy.
Aldona Skudrzyk
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2011-02-26
Proszę o pomoc w odmianie nazwiska ŚRODA w liczbie mnogiej oraz Popielec w zdaniu: A za honor wielki uznamy, gdy Sz. P. Popielec/Popielca podczas uroczystości widzieć będziemy.
Nazwisko Środa w liczbie mnogiej będzie miało następującą postać: mianownik: Anna i Marek Środowie, dopełniacz (nie ma kogo, czego): Anny i Marka Środów, celownik (przyglądam się komu, czemu): Annie i Markowi Środom, biernik (widzę kogo, co): Annę i Marka Środów, narzędnik (idę na spacer z kim, czym): Anną i Markiem Środami, miejscownik (myślę o kim, czym): Annie i Marku Środach, wołacz (witajcie): Anno i Marku Środowie.
Natomiast w zdaniu A za honor wielki uznamy, gdy Szanownego Pana Popielca podczas uroczystości widzieć będziemy, czasownik widzieć wymaga rzeczownika w bierniku (widzieć kogo, co?), czyli jedyną poprawną formą będzie Pana Popielca. Ze swej strony sugeruję dodać imię owego Pana, a bez wątpienia zdanie będzie nie tylko poprawnie, ale i zgodne z najwyższymi normami etykiety językowej, np. A za honor wielki uznamy, gdy Szanownego Pana Marka Popielca podczas uroczystości widzieć będziemy.
Katarzyna Sujkowska-Sobisz
Słowotwórstwo2011-02-01
Czy poprawne jest używanie w języku prawniczym – mówionym i pisanym – dwóch sposobów pisowni i wymowy słowa subsumcja? Przeżywam katusze, gdy ktoś stara mi się wmówić, że używam danego słowa niepoprawnie. Tymczasem zgodnie z posiadanymi przeze mnie słownikami PWN wyraz sumsumcja etymologicznie związany jest z językiem łacińskim (sub- + sumere) i z tego względu nie jest potrzebne wstawianie dodatkowej litery -p- pomiędzy prefiks i rdzeń. Być może Polacy stosują analogię z wyrazem konsumpcja, który ma podobną historię, a jednak p wdarło się i jest używane oraz wymawiane. Z niecierpliwością oczekuję na odpowiedź. Już zdążyła mnie spotkać wątpliwa korekta ze strony jednego z wydawnictw prawniczych (wstawiono znamienne -p-).
Jak chodzi o historię terminu, racja jest po Pana stronie. Leksem powstał na bazie sub- oraz sūmere ‘brać’ i w takiej formie odnotowany jest w Słowniku języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego (w nowszych słownikach języka ogólnego brak hasła); w takiej formie wyraz notowany jest również w Słowniku ortograficznym PWN (z 2006 roku): subsumcja, subsumcyjny, subsumować (brak subsumpcji!). Dodam, że jest to również termin logiczny, w Małej encyklopedii logiki z 1988 roku definiowany jako: ‘stosunek inkluzji (właściwej) lub równości zachodzący między zakresami podmiotu i orzeczenia zdania ogólnotwierdzącego’. Odnotowuję ten fakt, bo w Internecie także jako termin logiczny funkcjonują obie postaci: subsumcja oraz subsumpcja. Zaskoczeniem zaś było dla mnie, że w korpusie języka polskiego PWN dwa razy pojawił się wyraz subsumpcja, natomiast brak przykładu na subsumcja (!). Czy to analogia do konsumpcja? Być może, ale problem wymaga głębszych studiów. W tej chwili istotna jest Pana postawa wobec prób ingerencji redaktorów w tekst Pana autorstwa. Powinien Pan bronić swojego stanowiska. Jako autor i specjalista ma Pan prawo decydować o postaci terminu, zwłaszcza że są za tym argumenty. Która postać zwycięży w rywalizacji: subsumcja vs. subsumpcja? Doświadczenie uczy, że lingwistyczne prognozy nie sprawdzają się. Dlatego wstrzymuję się z odpowiedzią na to pytanie.
Krystyna Kleszczowa
Odmiana2011-02-01
Proszę o podanie, jak będzie brzmiało słowo mysz (smycz, uprząż, noc) w wołaczu l.p. oraz l.m.
Wołacz każdego z przywołanych w pytaniu rzeczowników przyjmie w liczbie pojedynczej postać odpowiednio: myszy, smyczy, uprzęży, nocy, zaś w liczbie mnogiej: myszy (tak samo jak w lp.) oraz smycze, uprzęże, noce.
Katarzyna Mazur
Słowotwórstwo2011-02-01
Czy zwrot epoka wilhelmińska jest poprawny (w odniesieniu do historii Niemiec), czy też powinno być: epoka wilhelmiańska?
W pierwszym odruchu uznałam, że lepszy jest przymiotnik wilhelmiański, łatwo bowiem wskazać analogicznie utworzone przymiotniki, tzn. powstałe na bazie nazw osobowych za pomocą przyrostka -ański. Wymienić można dla przykładu: franciszkański, cezariański, wolteriański, wiktoriański, augustiański, kopernikański. Jednak moja pewność zgasła, gdy zajrzałam do Internetu. Pełno tam zarówno wyrażeń: epoka wilhelmiańska, jak i epoka wilhelmińska (też inne połączenia, np. styl wilhelmiański obok styl wilhelmiński). Gdy zastanowić się głębiej, w obu przypadkach mamy jednakowy problem słowotwórczy. Chodzi tu poprzedzenie przyrostka -ski funkcyjnie pustym morfemem -ań- bądź -in- (fachowo nazywa się ten morfem konektywem, są zresztą inne, jak np. -ew-: królewski czy –ow-: mistrzowski). Czy da się wskazać przymiotniki z zakończeniem ~iński? Udało mi się znaleźć dwa przymiotniki pochodne od nazw własnych: apoliński oraz sybiliński/ sybilliński. Źródłem przyrostka -iński jest łacina (por. łac. Sibyllinus), także wyrazy z zakończeniem -iński, w których -in- jest częścią nie przyrostka, a tematu: kalwiński, arlekiński, jakobiński. Trudno zatem orzekać, czy lepsza jest forma wilhelmiński, czy wilhelmiański – obie postaci przymiotników są zgodne z regułami słowotwórczymi języka polskiego.
Krystyna Kleszczowa
Słowotwórstwo2011-02-01
Redaguję pracę poświęconą geologii Ukrainy, w której pojawia się wiele form przymiotnikowych (nazwy złóż, stref geologicznych itp.) utworzonych od nazw miejscowych. Będę wdzięczna za pomoc w następującej kwestii: czy istnieją jakieś zasady dotyczące stopnia i zakresu spolszczania przy tworzeniu tego typu przymiotników. Czy spolszczeniu ulega tylko końcówka (np. Suszczany – suszczański/ suszczanski)? Czy spolszczony jest cały wyraz (np. Stremyhorod – stremigorodzki/ stremygorodzki/ stremyhorodzki; Nowi Biłokorowyczi – biłokorowicki/ biłokorowycki/ białokorowicki)? Czy w formach pochodnych należy zachować znak zmiękczenia zaznaczany w transkrypcji apostrofem?
W polszczyźnie funkcjonuje kilka przyrostków dla przymiotników tworzonych od nazw miejscowości, przy czym ich dobór uwarunkowany jest przede wszystkim tradycją nazewniczą i zwyczajem lokalnym, w mniejszym stopniu budową nazwy, np. jeśli temat nazwy miejscowości kończy się na -d, to przyrostek ma postać -dzki, por. beskidzki, jeśli na -cz, to -cki, por. drohobycki, komaniecki od Drohobycz, Komańcza. Prócz podanych funkcjonują przyrostki: -ski (Charzykowy → charzykowski, Bychowa → bychowski), -ański (Biebrza → biebrzański, Biafra → biafrański), -ijski (Ismalia → ismalijski). Formanty te funkcjonują zarówno w przymiotnikach od polskich nazw miejscowości, jak i w przymiotnikach od nazw obcych – starałam się to pokazać w doborze przykładów.
Jakie kryterium przyjąć dla nazw ukraińskich? Wiele z nich mocno tkwi w polskiej tradycji, np. halicki od Halicz, brzeżański od Brzeżany, kamieniecki od Kamieniec Podolski, zbaraski od Zbaraż, komaniecki lub komańczowski od Komańcza. Tu polecam słownik ortograficzny. Ale nie wszystkie nazwy są tam umieszczone, brak np. przymiotnika od Nowi Biłokorowyczi, brak od Stremyhorod, też od Suszczany. Jeżeli decydujemy się na tworzenie przymiotnika, oczywiste jest dodanie przyrostka w polskiej postaci, zatem suszczański, a nie suszczanski. Natomiast ostrożna byłabym ze spolszczaniem tematów obcych nazw. Jeśli nazwa nie tkwi w polskim zwyczaju językowym, lepiej ograniczyć się do zasad transliteracji, w przypadku nazw ukraińskich znaleźć je można tutaj.
Dodam na koniec, że tworzenie przymiotników od nazw miejscowości to problem nie tylko w odniesieniu do nazw obcych, ale i polskich. Tak jest zawsze, gdy o doborze przyrostka w pierwszym rzędzie decyduje uzus językowy. W przypadku wątpliwości można uciec się do deskrypcji, np. złoża okolic miejscowości X, strefa geologiczna okręgu X.
Krystyna Kleszczowa
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2011-01-25
Michael Polanyi to węgierski chemik i filozof, którego nazwisko sprawia wiele kłopotów w odmianie. Jak prawidłowo powinniśmy je odmieniać?
Nazwiska węgierskie zakończone w pisowni na -i lub -y oznaczające wymawiana samogłoskę odmieniają się jak polskie przymiotniki, przy czym przed końcówkami -ego oraz -emu owo pojawiające się w mianowniku ostatnie -i lub -y zostaje, natomiast przed końcówkami -im/-ym, a w liczbie mnogiej przed -ich/-ych, -im/-ym/, -imi/-ymi) znika. Prawidłowe formy przypadków zależnych zakończonego na -i nazwiska Polanyi w liczbie pojedynczej wyglądają więc następująco: D. Polanyiego, C. Polanyiemu, B. Polanyiego, N. Polanyim, Ms. Polanyim – za każdym razem obowiązuje pisownia bez apostrofu.
Poniżej podaję jeszcze raz tę odmianę, tym razem jednak z wyraźnym zaznaczeniem granicy między tematem i końcówką: D. Polanyi-ego, C. Polanyi-emu, B. Polanyi-ego, N. Polany-im, Ms. Polany-im.
Dodam też, iż nie wszystkie nazwiska węgierskie kończące się w zapisie na literę -y mają w wygłosie samogłoskę y. Uważać trzeba na nazwiska zakończone na -ny (wymawianymi: [ń]), -ly (wym. [j]) oraz -gy (wym. [dź]) – odmieniają się one bowiem jak męskie rzeczowniki miękkotematowe typu grzebień. Oczywiście także w ich przypadku obowiązkowo rezygnujemy z apostrofu przed końcówką.
Katarzyna Mazur
Odmiana2011-01-25
Dlaczego rozpowszechniony jest zwrot baśnie braci Grimm
zamiast bracia Grimmowie, baśnie braci Grimmów?
Konstrukcja baśnie braci Grimm jest poprawna - nie ma bowiem obowiązku odmieniania nazwisk obcych, jeśli występują one z jakimś odmienionym wyrazem wchodzącym z nim w związek zgody (może to być np. imię, nazwa funkcji, relacji, cechy) - w przykładzie takim wyrazem jest braci. A samo wyrażenie bracia Grimm rozpowszechniło się pewnie jako krótsze i zawierające postać nazwiska łatwiej identyfikowaną z formą podstawową, czyli mianownikiem liczby pojedynczej; i jako bezpieczniejsze - nie trzeba się martwić o to, że nazwisko autorów zostanie źle odmienione.
Zresztą akurat w zawrocie baśnie braci Grimm nieodmienienie nazwiska ma swoją pozytywną stronę - czyni mniej możliwą następującą, niezgodną z faktami, interpretację ‘baśnie napisane przez mężczyzn, którzy są braćmi jakichś Grimmów’, która mogłaby się pojawić dla połączenia baśnie braci Grimmów. I niewykluczone, iż ta okoliczność również przesądziła o większej popularności rażącej nioktórych postaci zwrotu.
Katarzyna Mazur
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2011-01-25
Dowiedziałem się, że nazwa Gemelli to nazwisko. Czy mogę sobie pozwolić na wypowiadanie zwrotu: szpital Gemellego w Rzymie, tak jak szpital Narutowicza? Na naśladownictwo nie liczę. Profesor Markowski zalecał mówić: wyjazd do Vancouveru i nikt (dosłownie) się nie przejął.
Zdecydowanie może Pan posługiwać się sformułowaniem szpital Gemellego w Rzymie, oczywiście jako nazwą nieoficjalną.
Odmiana2011-01-25
Wskutek codziennych debat i informacji odnośnie do przyczyn katastrofy smoleńskiej słyszymy o raporcie MAK. Jednak - z racji tego, że skrótowce są odmienne - nie powinno się mówić o raporcie MAK-u?
Skrótowce zakończone w wymowie na spółgłoskę (do tej grupy należy MAK) można odmieniać jak rzeczowniki męskie nieżywotne albo zostawić nieodmienione (ta ostatnia możliwość dotyczy w ogóle wszystkich skrótowców). Zatem poprawnie będzie zarówno raport MAK, jak i raport MAK-u.
Katarzyna Mazur
Odmiana2011-01-11
Czy poprawna jest odmiana rzeczownika wataha w miejscowniku jako watadze?
Formy watadze chyba żaden z najnowszych słowników ortograficznych i poprawnej polszczyzny nie notuje (podają one jedynie takie dwie postaci celownika i mianownika: watasze oraz równie poprawną wataże), możemy ją natomiast znaleźć jeszcze np. w PWN-owskim Słowniku ortograficznym języka polskiego pod red. M. Szymczaka z 1986 r. Ale dodać trzeba, że mimo iż weszła ona do odmiany rzeczownika wataha i na długi czas tam się zadomowiła (jako równoprawna z postacią wataże), historycznie jest to regularnie utworzona forma już od dawna uważanego za archaiczny wariantu rzeczownika wataha, który w mianowniku lp. przyjmował kształt wataga (por. uwagi na ten temat w: M. Bańko: Mały słownik wyrazów kłopotliwych, Warszawa 2003).
Katarzyna Mazur
Poprawność komunikacyjna2011-01-11
Prowadzimy z moim mężem spór w kwestii odmiany czasownika żenić. Podczas gry w scrabble mąż uznał za poprawne użycie odmiany żeń bez zaimka zwrotnego się od formy żenić. Moim zdaniem mąż się myli. Kto z nas ma rację?
Pani mąż mógł posłużyć się formą żeń. Mamy bowiem obok czasownika żenić się w znaczeniu ‘poślubiać kobietę’ także czasownik żenić – ‘sprawiać, że ktoś poślubia kobietę’. Tego drugiego można użyć np. w zdaniach: Mój kolega żeni w przyszłym tygodniu swojego syna z córką znanego polityka, albo: Żeń wreszcie swoich synów, bo wkrótce inni kawalerowie zabiorą im wszystkie dorodne panny!. Oczywiście nie można mówić, że żenić jest formą fleksyjną czasownika żenić się, bo to dwa zupełnie różne czasowniki – żenić jest pochodny słowotwórczo od żenić się, a powstał na drodze tzw. derywacji ujemnej (tu: ucięcie postfiksalnego się).
Katarzyna Mazur
Interpunkcja2011-01-11
W wielu pracach naukowych i popularnonaukowych, które redaguję, zostały zastosowane wyrażenia wyliczające po pierwsze, po drugie itd. Nie znajduję nigdzie zasady interpunkcyjnej dotyczącej użycia bądź nieużywania przecinka po tych wyrażeniach. Również w Państwa odpowiedziach na różne pytania nie ma jednego sposobu postępowania w tych sytuacjach (czasem stosowana jest pauza). Proszę o odpowiedź, czy powinnam wtedy kierować się jakąś zasadą, czy wyczuciem prozodycznym.
W Słowniku interpunkcyjnym Jerzy Podracki i Anna Gałązka podają, że w kontekście zwrotów po pierwsze, po drugie itp. interpunkcja jest niejednolita – można je oddzielać przecinkiem, ale nie jest to konieczne. Mamy zatem znaczną swobodę i myślę, że faktycznie najlepiej kierować się swoim wyczuciem. A jeśli widzi Pani potrzebę wydzielenia tych wyrażeń jakimś znakiem sugerującym przestanek oddechowy, a tekst jest już najeżony przecinkami, nic nie stoi na przeszkodzie, żeby oddzielić je pauzą lub np. dwukropkiem. Trzeba jednak zachować konsekwencję przynajmniej w obrębie całej jednej sekwencji takich wyliczeń.
Katarzyna Mazur
Poprawność komunikacyjna2011-01-11
Chciałabym zapytać, która z podanych nazw jest lepsza pod względem poprawnościowym – Biblioteka Litewskiej Akademii Nauk im. Wróblewskich czy Biblioteka im. Wróblewskich Litewskiej Akademii Nauk.
Zdecydowanie bardziej jednoznaczna (i z tego względu lepsza) byłaby postać Biblioteka im. Wróblewskich Litewskiej Akademii Nauk – nie ma wówczas wątpliwości, która instytucja (sama biblioteka czy też cała akademia) nosi imię Wróblewskich, a proszę zauważyć, że mogłyby się one pojawić w przypadku nazwy Biblioteka Litewskiej Akademii Nauk im. Wróblewskich.
Katarzyna Mazur
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2011-01-11
Jak odmienić przez przypadki męskie nazwisko Bednarz?
Nazwisko męskie Bednarz, notowane po raz pierwszy już w 1416 roku, w liczbie pojedynczej przyjmie następujące formy: M. Bednarz, D. Bednarza, C. Bednarzowi, B. Bednarza, N. Bednarzem, Ms. Bednarzu. Żeńska postać nazwiska w liczbie pojedynczej pozostaje nieodmienna (np. widzę Annę Bednarz, idę z panią Bednarz). W liczbie mnogiej natomiast mamy: państwo M. Bednarzowie, D. Bednarzów, C. Bednarzom, B. Bednarzów, N. Bednarzami, Ms. Bednarzach.
Joanna Przyklenk
Etymologia2011-01-11
Poszukuję odpowiedzi na pytanie, skąd wzięły się nazwy miast takich jak Siewierz oraz Zawiercie.
Nazwa miejscowa Siewierz jest poświadczona już od XII wieku w postaci Siewior. Pochodzi ona od wyrazu siewior o znaczeniu ‘północ’, por. w języku rosyjskim severnyj ‘pólnocny; wiatr północny’. Zmiana nazwy z Siewior w Siewierz to rezultat wyrównania formy mianownikowej do form przypadków zależnych: to jest Siewior, ale jadę do Siewierza, jestem w Siewierzu.
Nazwa miejscowości Zawiercie (położonej nad Wartą), notowana w polszczyźnie od XV wieku, pochodzi od wyrażania przyimkowego za Wartą (za: Maria Malec: Słownik etymologiczny nazw geograficznych Polski. Warszawa 2003).
Joanna Przyklenk
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2011-01-11
Zwracam się z uprzejmą prośbą o ustalenie, w jaki sposób odmieniać nazwisko Merkel (oczywiście, jeśli chodzi o nazwisko obywatela polski). Czy będzie to Merkel, Merkla, Merklem czy Merkel, Merkela, Merkelem?
Polskie nazwisko męskie Merkel odmienia się według wzoru: Merkel, Merkla, o Merklu. W postaci żeńskiej w liczbie pojedynczej jest nieodmienne (to pani Merkel, nie ma pani Merkel, widzę panią Merkel, z Anną Merkel itd.). W liczbie mnogiej – państwo Merklowie.
Ewelina Pałka i Joanna Przyklenk
Poprawność komunikacyjna2011-01-11
Zwracam się z prośbą o udzielenie odpowiedzi na pytanie, jaka jest poprawna forma używania nazewnictwa instytucji samorządowej: Urząd Miasta czy Urząd Miejski.
Obydwie przytoczone nazwy funkcjonują w nazewnictwie. Pierwsza: Urząd Miasta ma dłuższą tradycję i jest staranniejsza. Wywołuje kłopoty poprawnosciowe typu Urząd Miasta Sosnowiec czy Urząd Miasta Sosnowca, stąd pewnie pojawia się równie często przymiotnik: Urząd Miejski w... Staranna, wzorcowa, tradycyjna forma: Urząd Miasta Sosnowiec.
Aldona Skudrzyk
Etymologia2011-01-11
Jaka jest etymologia słów: pisać, czytać i malować?
Czasownik pisać jest notowany w polszczyźnie od XIV wieku w znaczeniu ‘kreślić na papierze itd. litery, cyfry; tworzyć, układać coś na piśmie’ i wywodzi się od prasłowiańskiego *pьsati o starszym znaczeniu ‘rysować, ryć, wyskrobywać, kreślić (wycinać) znaki, malować’. Słowianie nie znali jeszcze wówczas pisma, stąd takie pierwotne sensy. Śladem owych dawnych znaczeń jest polski leksem pisanka (‘jajko malowane’), ale też pieg (w prasłowiańskim o znaczeniu ‘barwna plama, plamka’), piękny, pstry (por. Wiesław Boryś: Słownik etymologiczny języka polskiego. Kraków 2005 oraz pracę Agnieszki Jawór traktującą o człowieku piszącym i czytającym w historii polszczyzny: Homo scribens i homo legens w polskim słownictwie i frazeologii. Katowice 2008).
Wyraz czytać wywodzi się od ogólnosłowiańskiego czasownika *čitati, który pierwotnie znaczył ‘liczyć, rachować, rozpoznawać znaki, odgadywać, wróżyć, spostrzegać, pojmować, rozumieć; mniemać, sądzić, zważać, uważać na kogoś’ (por. Wiesław Boryś: Słownik etymologiczny języka polskiego. Kraków 2005 oraz pracę Agnieszki Jawór: Homo scribens i homo legens w polskim słownictwie i frazeologii. Katowice 2008).
Czasownik malować jest prawdopodobnie zapożyczonym z języka niemieckiego – melen ‘malować; w średnio-wysoko-niemieckim mâlen ‘oznaczać; kreślić, farbować, malować’ (por. Wiesław Boryś: Słownik etymologiczny języka polskiego. Kraków 2005).
Joanna Przyklenk

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166