Najczęściej zadawane pytania (229) Ortografia (592) Interpunkcja (198) Wymowa (69) Znaczenie (264) Etymologia (306) Historia języka (26) Składnia (336) Słowotwórstwo (139) Odmiana (333) Frazeologia (133) Poprawność komunikacyjna (190) Nazwy własne (439) Wyrazy obce (90) Grzeczność językowa (41) Różne (164) Wszystkie tematy (3320)
w:
Uwaga! Można wybrać dział!
Słowotwórstwo2014-10-10
Jak nazwać osobę cierpiącą na migreny: migrenikiem czy migrenowcem?
Brak w słownikach (dawnych również) nazwy człowieka chorującego na migrenę. Inna sprawa, że generalnie w polszczyźnie rzadkie są nazwy ludzi chorujących na jakąś chorobę, brak np. nazwy człowieka, który ma grypę, anginę, szkarlatynę, świnkę – wymieniam tu choroby częste, których nosicieli warto by jakoś nazwać. Nazw nie ma, mówimy omownie: chory na grypę, chorujący na anginę. Nie znaczy to, że w ogóle brak takich nazw, czego przykładem niech będą terminy medyczne: gastryk «człowiek chory na przewlekłą chorobę żołądka lub jelit»; hemofilik «człowiek chory na hemofilię; hemofilityk»; syfilityk «człowiek chory na syfilis» paraplegik «człowiek chory na paraplegię». Warto zwrócić uwagę na fakt, że często są to pożyczki, por. diabetyk (fr. diabétique) «człowiek chory na cukrzycę»; sklerotyk (fr. sclérotique) «człowiek chory na sklerozę». W polskim języku ogólnym są to najczęściej nazwy nieoficjalne, potoczne, np. gruźlik «mężczyzna chory na gruźlicę, zwykle na gruźlicę płuc»; cukrzyk «człowiek chory na cukrzycę; diabetyk». Wśród tych potocznych nazw znajdują się również leksemy zakończone na ~owiec: wrzodowiec «człowiek chory na chorobę wrzodową przewodu pokarmowego»; nerkowiec «człowiek chorujący na nerki»; sercowiec «człowiek z wadą serca, chorujący na serce». Przytaczam je, bo zapewne one stały się wzorcem dla migrenowiec. Internet pokazuje, że to wyraz dość często używany. Słowa migrenik nie znalazłam w Internecie. Gdyby zatem kierować się poczuciem językowym, podpartym użyciem, trzeba by zaakceptować neologizm migrenowiec.
Krystyna Kleszczowa
Znaczenie2014-10-10
Jak powiedzieć poprawnie: zamienić czy wymienić drobne na banknoty? Zawsze mam mętlik w głowie, co powiedzieć. Czy obie formy są poprawne?
Owszem, można byłoby w tym kontekście użyć zarówno czasownika zamienić w znaczeniu «dać lub otrzymać coś w zamian za coś», jak i synonimicznego wymienić «dać komuś coś w zamian za coś innego, dokonać zamiany czegoś na coś innego». Czasowniki te mają jednak znaczenie ogólniejsze, mogą się zatem odnosić do różnych sytuacji, do wielu czynności, mamy w polszczyźnie natomiast specjalny czasownik, który służy WYŁĄCZNIE do nazywania czynności polegającej na zamianie większych banknotów lub monet na drobniejsze, o mniejszych nominałach – jest to czasownik rozmienić.
Wszystkie wymienione formy można znaleźć w każdym słowniku języka polskiego, np. tu: http://sjp.pwn.pl.
Katarzyna Wyrwas
Składnia2014-10-10
Mamy w szkole problem: Należy nabrać powietrze czy nabrać powietrza?
To, w jakiej formie w zdaniu wystąpi rzeczownik (tu: powietrze), zależy od tego, jakie wymagania ma czasownik (tu: nabrać). Czasownik nabrać w podanym przykładzie ma znaczenie «głęboko odetchnąć, wciągnąć w płuca powietrze» i wymaga, aby towarzyszący mu rzeczownik przybrał formę dopełniacza: nabrać powietrza. Podobnie jest w przypadku nabierania innych substancji: nabrać wody, zupy, sosu, siana, cukru, ale także w różnorakich „niesubstancjalnych” kontekstach: nabrać sił, odwagi, pewności, przekonania, znaczenia, barwy, blasku, mocy, wartości, ogłady, prędkości. Wątpliwości te ostatecznie rozwiewa np. „Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza.
Katarzyna Wyrwas
Odmiana2014-10-10
Od jakiegoś czasu słyszymy, jak w reklamie Vanisha pani używa określenia na dworzu. Czy to poprawne? Każdy, z kim rozmawiam, mówi, że to go razi.
Połączenia (!)na dworzu, (!)po dworzu nie od dziś opisuje się jako niepoprawne. Już w „Słowniku poprawnej polszczyzny” wydanym w 1948 roku Stanisław Szober przestrzegał przed używaniem na dworzu, opinię tę podtrzymują także najnowsze publikacje poprawnościowe. Witold Doroszewski w poradniku „O kulturę słowa” (t. 2, s. 68–69) wyjaśniał, skąd się bierze ta błędna forma – ze skrzyżowania bliskich znaczeniowo wyrażeń na dworze i na podwórzu.
Forma cytowana w pytaniu jest uważana za regionalizm mazowiecki, bywa zatem akceptowana w kontaktach codziennych, w rozmowach potocznych na tym terenie Mazowsza, w komunikacji ogólnopolskiej jednak razi i wywołuje sprzeciw. Wykorzystanie w reklamie wypowiedzi z kontrowersyjną formą to oczywiście celowy zabieg, który ma zwrócić uwagę odbiorców, sprawić, że o tej reklamie będzie się mówić, dyskutować, bez względu na to, czy mówić z aprobatą, czy potępiać – wiemy wszak, że reklamodawca pragnie głównie rozgłosu.
Katarzyna Wyrwas
Ortografia2014-10-06
W ostatnim czasie rozpowszechniło się, również w literaturze naukowej, pisanie rzeczownika Głusi wielką literą, w sytuacji gdy termin ten odnosi się do mniejszości językowo-kulturowej, czyli tzw. natywnych użytkowników języka migowego. Czy z punktu widzenia poprawności ortograficznej poprawny jest taki zapis?
Pisownia wyrazu głuchy (w znaczeniu rzeczownikowym, jako nazwy osoby tzw. głuchej kulturowo) wielką literą jest nacechowana ideologicznie. Stosowana jest ona wśród osób, które uważają, że głusi stanowią mniejszość językowo-etniczną. Przyjmują oni, że pisownia wielką literą odróżnia głuchych kulturowo (tzw. prawdziwych głuchych) od innych (w domyśle: gorszych) głuchych. W skrajnych ujęciach tematu osoba kulturowo głucha może fizycznie słyszeć (chodzi o słyszące dzieci głuchych rodziców, w ujęciach tradycyjnych osoby takie nazywane są CODA – od ang. Child of Deaf Adults). Osoby opowiadające się za taką pisownią sugerują, że należałoby tu zastosować regułę 18.9 zasad pisowni polskiej: „Wielką literą piszemy nazwy członków narodów, ras, szczepów” („Wielki słownik ortograficzny PWN”). Wydaje się to jednak zbytnim rozszerzeniem tej reguły ortograficznej.
W niektórych publikacjach (np. wydawanych przez duszpasterstwa niesłyszących) pisownia słowa głuchy wielką literą podyktowana jest względami uczuciowymi – jest swego rodzaju wyrazem szacunku dla tej społeczności. Nie spotyka się tam jednak rozróżnienia na osoby kulturowo głuche i „innych” głuchych, a rzeczownik odnosi się do wszystkich osób z uszkodzonym słuchem. Pisownia taka nie powinna mieć jednak zastosowania w ujęciach badawczych i naukowych.
Alicja Podstolec
Słowotwórstwo2014-10-05
Ostatnio często spotykam się ze słowem apostołka, np. mówi się, że s. Faustyna jest Apostołką Bożego Miłosierdzia. Czy jest to forma poprawna?
Forma apostołka w znaczeniu ‘zwolenniczka jakiejś idei’ jest poprawna, o czym niech świadczą cytaty ze „Słownika języka polskiego” pod. red. Witolda Doroszewskiego:
Apostołka emancypacji oświadczyła Madzi, że nie może nadal utrzymywać przyjaznych stosunków z osobą nie szanująca kobiecej godności” (B. Prus „Emancypantki”).
„Z namaszczeniem kapłanki a zapałem apostołki przeplatała lekcje języków, geografii i arytmetyki długimi mowami o pracy, miłosierdziu, braterstwie ludzi” (E. Orzeszkowa „Panna Antonina. Pisma zebrane”).
Dodam, że wyraz ten znajduje się w gnieździe słowotwórczym APOSTOŁ („Słownik gniazd słowotwórczych współczesnego języka ogólnopolskiego. Gniazda odrzeczownikowe”. Kraków 2001). Nie w każdym słowniku znajdziemy ten wyraz, ale wiadomo, że nie ma słownika, który by rejestrował wszystkie wyrazy.
Wyraz apostołka utworzony jest typowym dla języka polskiego przyrostkiem -ka, dołączanym do nazwy męskiej, por. opiekun → opiekunka, obywatel → obywatelka, towarzysz → towarzyszka.
Odmiana2014-10-03
Moje pytanie dotyczy poprawnej odmiany słowa klaster. Niektórzy odmieniając ten obcego pochodzenia termin (ang. cluster), używają takich form, jak klastery, klastera itp. Ja opowiadam się za pełną analogią do słowa plaster. Czy mam rację? Wielu moich kolegów fizyków posługuje się klasterami, co mnie w porównaniu z plastrami ogromnie drażni.
Klaster pochodzi od angielskiego cluster ‘wiązka, grono, kiść’. Jest terminem w kilku dziedzinach wiedzy: w muzyce ‘wielodźwięk zbudowany z dźwięków znajdujących się blisko siebie w skali muzycznej, zagranych równocześnie lub rozłożonych w czasie, nawarstwiających się; stosowany we współczesnej muzyce instrumentalnej’, w informatyce ‘najmniejszy fragment dysku komputera’ lub ‘zespół komputerów połączonych tak, aby miały wspólny twardy dysk’, w ekonomii ‘skupisko powiązanych ze sobą firm działających na jakimś terenie’ oraz w fizyce ‘zespół atomów, cząsteczek lub jonów tworzących struktury przestrzenne’ (definicje z „Wielkiego słownika wyrazów obcych” pod red. M. Bańko). W medycynie stosuje się nazwę klasterowe bóle głowy (‘nawracające napady bólowe zlokalizowane wokół jednego z oczodołów’), istnieją także bomby klasterowe.
W znaczeniu muzycznym klaster odmienia się z zachowaniem głoski e (np. klastera, klasterowi, klastery itd.), w znaczeniu informatycznym użytkownicy języka odmieniają dwojako – z e lub bez niego. Osoby odmieniające klaster, klastera akcentują obcość tego słowa, zachowując we wszystkich formach skład głoskowy oryginalnego wyrazu cluster, posługiwanie się formami klaster, klastra świadczy natomiast o tym, że obcy wyraz uznawany jest za przyswojony na tyle, że przejmuje istniejącą w polszczyźnie oboczność e : Ø, czyli zawiera tzw. e ruchome.
Sądzę, że trzeba się pogodzić z tym, że na razie istnieją dwa warianty fleksyjne, i spokojnie poczekać na rozwój wypadków, ponieważ prawdopodobnie zwyciężą „oswojone”, spolszczone formy odmiany.
Katarzyna Wyrwas
Słowotwórstwo2014-10-03
Czy poprawna jest forma immatrykulant?
Immatrykulacja to wpisanie w poczet studentów wyższej uczelni, a także uroczystość przyjęcia nowych studentów na pierwszy rok studiów. Osobę, która zostaje wpisana w poczet studentów, można nazwać immatrykulantem. Formy takiej nie odnotowują słowniki, lecz wyraz immatrykulant jest utworzony poprawnie, choć ten model słowotwórczy nie jest licznie reprezentowany w polszczyźnie. Na ogół rzeczowniki osobowe na -ant to nazwy wykonawców czynności, por. projektant od projektować, defraudant od defraudować, konsultant od konsultować, asekurant od asekurować się, debiutant od debiutować, emigrant od emigrować, demonstrant od demonstrować (z punktu widzenia historii języka są to pożyczki, głównie niemieckie, ale też francuskie, dla przytoczonych tu: niemieckie Defraudant, Assekurant, Debütant, Demonstrant, francuskie: émigrant, consultant). Nazw osobowych, a do takich należy neologizm immatrykulant ‘ten, kto jest immatrykulowany’, jest mało, ale można wskazać przykłady, takie jak aresztant, ewakuant, nobilitant.
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2014-04-22
Czy w nazwie Zespół Szkół Mechanicznych, Elektrycznych i Elektronicznych powinno się stawiać przecinek?
Nie ma powodu, aby unikać przecinka w nazwach instytucji, jeśli przecinek ów jest konieczny, aby oddzielić kolejne człony nazwy. Jako przykład warto wskazać nazwy ministerstw w III Rzeczpospolitej: Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, Ministerstwo Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwo Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej. Także wydziały i inne jednostki organizacyjne uniwersytetów – jeśli zajmują się więcej niż dwoma dziedzinami wiedzy – mogą przyjmować nazwy zawierające przecinek, np. Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii, Zakład Chemii Nieorganicznej, Metaloorganicznej i Katalizy. Nie należy zapominać również o nazwach imprez kulturalnych i innych wydarzeń, które skupiają się na wielu podmiotach, jak np. niegdysiejsze Dni Kultury, Oświaty, Książki i Prasy.
Katarzyna Wyrwas
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2014-04-16
Czy imię francuskiego filozofa Bergsona – Henri – jest odmienne?
Niektóre słowniki – jak „Nowy słownik poprawnej polszczyzny” pod red. Andrzeja Markowskiego – odnotowują francuskie imię Henri jako nieodmienne, w innych natomiast – jak w „Słowniku nazw własnych” Jana Grzeni – odnajdziemy formy odmiany: Henri, Henriego, Henriemu, Henrim. W polszczyźnie dopuszczalne jest nieodmienianie nazwisk czy imion, które są zakończone na sylabę akcentowaną, a imię Henri powinno być zgodnie z zasadami wymowy francuskiej wymawiane jako [ã-ri] z akcentem oksytonicznym (położonym na ostatniej sylabie) i jako takie spełniałoby wymieniony warunek. Imię francuskie jest jednak podobne do anglosaskiego Henry i z chęcią odmieniane, a nawet czasem z nim mylone, Henry natomiast przyjmuje w polszczyźnie następujące formy: Henry’ego, Henry’emy, Henrym (ta forma bez apostrofu).
Katarzyna Wyrwas
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2014-04-15
Jak się odmienia nazwisko Morricone?
Nazwisko tego włoskiego kompozytora należy do grupy nazwisk i imion męskich zakończonych na samogłoskę -e (zob. też np. Bramante, Tornatore, Corleone, Dante, Reszke, Wende, Linde, Rilke, Kolbe). Nazwy te są odmieniane jak przymiotniki w rodzaju nijakim (np. nudne), w narzędniku i miejscowniku mają końcówkę fleksyjną -em, co odróżnia je od form odmiany przymiotników niebędących nazwami własnymi.
Odmiana wygląda następująco:
M. Morricone, Linde,
D. Morriconego, Lindego,
C. Morriconemu, Lindemu,
B. Morriconego, Lindego,
N. Morriconem, Lindem,
Ms. Morriconem, Lindem.
Katarzyna Wyrwas
Znaczenie2014-04-02
Czy poprawne jest stwierdzenie trenuję psa? W słowniku PWN znalazłam informację, że trenować oznacza również ‘kierować rozwojem’. Chciałabym się jednak upewnić, czy nie popełniam błędu, używając takiego sformułowania.
Czasownik trenować może odnosić się do umiejętności (trenować koszykówkę), a także do wykonawców czynności, w tym przypadku ludzi lub zwierząt (trenować zawodników, trenować konie). „Wielki słownik języka polskiego” (www.wsjp.pl) definiuje trenowanie odnoszące się do wykonawców czynności jako ‘przygotowywanie ludzi lub zwierząt do osiągania jak najlepszych wyników w jakiejś dyscyplinie’. Słownik ten podaje także cytat pochodzący z „Tygodnika Ciechanowskiego” potwierdzający tę definicję: Niektóre z koni trenuje Joanna Księżuk, trener z licencją dżokeja. Wyrażenie trenować psa jest zatem bez wątpienia poprawne i może się nim Pani posługiwać.
Krystyna Kleszczowa

Słowotwórstwo2014-04-01
Jak w języku polskim tworzy się przymiotniki od wieków I-X. Jeśli mówimy dziewiętnastowieczny pisarz, to czy można także powiedzieć dwu-, trzy-, czterowieczny filozof? Wydaje mi się, że jeśli coś jest czterowieczne, oznacza to, że trwa czterysta lat. A co z pierwszowiecznym?
W pytaniu zawarty jest problem formacji potencjalnych. W użyciu są przymiotniki dwudziestowieczny, szesnastowieczny, piętnastowieczny, trzynastowieczny, można zatem utworzyć regułę: „weź liczebnik porządkowy, dodaj -wieczny, otrzymasz przymiotnik złożony, który wskazuje na dany wiek”. Problem w tym, że nie wszystko, co możliwe, funkcjonuje w języku. Jeżeli zatem użyjemy przymiotnika trzeciowieczny, utworzymy neologizm na wzór funkcjonujących już przymiotników. Wykorzystywanie potencji to przejaw kreatywnej postawy wobec języka, a nie błąd językowy. Ale uwaga! W pierwszym członie winien być liczebnik porządkowy, zatem neologizmy miałby mieć postać: pierszowieczny, drugowieczny, czwartowieczny itd. Dodać warto, że w użyciu można już spotkać takie wyrazy!

Znaczenie2014-03-31
Czy słowo strug oznacza także ‘wiór spod hebla’? Tak mawiano w moich stronach, ale nie znajduję odpowiedzi w dostępnych słownikach.
Faktycznie, słowniki języka polskiego nie notują wyrazu strug w znaczeniu ‘wiór’. Ale takie znaczenie mogło funkcjonować (nadal funkcjonuje?) jako regionalizm, bo dobrze wpisuje się w system słowotwórczy polszczyzny. Czasownik strugać mógł być podstawą na nazwy rezultatu czynności strugania, nie dziwi zatem, że „mawiano w moich stronach” strug, strugi ‘wióry’. Świadectwem reguły mogą być przykłady: obieraćobierki, okrawaćokrawki. Jednak w polskim języku ogólnym o produkcie ubocznym strugania mówimy: strużyny, strużki, wiórki.
Krystyna Kleszczowa

Nazwy własne (pisownia i odmiana)2014-03-30
Jak odmienia się nazwa Lyon?
Francuskie nazwy, w których na końcu wyrazu nie występuje różnica pomiędzy pisownią a wymową, nie sprawiają problemów w odmianie. Nazwa Lyon na gruncie polskim będzie przybierać podobne formy jak Babilon:

M. Lyon,
D. Lyonu,
C. Lyonowi,
B. Lyon,
N. Lyonem,
Ms. Lyonie.

W ustaleniu poprawnych form pisowni i odmiany nazw miejscowych pomóc mogą m.in. publikacje Jana Grzeni, takie jak „Słownik nazw własnych” czy „Słownik nazw geograficznych”, a także „Wielki słownik ortograficzny” PWN, dostępny także w wersji elektronicznej: http://so.pwn.pl/.
Katarzyna Wyrwas

Historia języka2014-03-29
W moim mieście znajduje się ulica Gwiaździsta. Jak powinnam zatem poprawnie mówić: budynek znajduje się przy ulicy Gwiaździstej czy przy ulicy Gwieździstej?
Forma gwiaździsta jest poprawna. Pani wątpliwość budzi z pewnością fakt, że odmieniamy gwiazda – gwieździe, czyli następuje wymiana spółgłosek zd na źdź oraz samogłosek a na e. Rzeczywiście taka podwójna wymiana bardzo często występuje (np. gniazdo – gnieździć się, miasto – mieścina itp.), gdyż jest związana z bardzo starym zjawiskiem, które nazywamy przegłosem.
Jednakże w rozwoju języka polskiego nie wszystkie zjawiska są w pełni regularne, ponieważ istnieje tendencja do analogii morfologicznej. Bardzo często używany temat gwiazd- (gwiazda, gwiazdy, gwiazdami) oddziałuje na inne formy przypadkowe oraz słowotwórcze i dlatego w miejsce regularnego tematu gwieźdź- pojawia się innowacyjny, w którym w miejsce samogłoski e wymawiane (i zapisywane) jest a.
Wcześniej takim procesem analogii zostały dotknięte inne wyrazy, np. kwiaciarnia (zamiast kwieciarnia, ale (ten) kwiat – (to) kwiecie), oddział – na oddziale (zamiast na oddziele) itp.
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2014-03-28
Czy poniższe zdanie jest poprawnie zapisane? Jest ono fragmentem listu, który miały napisać dzieci: Niedawno odbyłam niesamowitą podróż do puszczy amazońskiej. Wiem, że nazwami własnymi są Nizina Amazonki czy kraina Amazonia. Stąd moje pytanie: czy taki wytwór, jak puszcza amazońska, można było w tym konkretnym przykładzie tak zapisać?Pytanie...
Zapis w podanym zdaniu jest poprawny. Wyrażenie puszcza amazońska nie jest nazwą własną, nie ma więc powodu, aby pisać je wielkimi literami.
Aldona Skudrzyk
Nazwy własne (pisownia i odmiana)2014-03-27
Jak brzmi nazwa miejscowości Duszniki Zdrój dopełniaczu?
Zasady pisowni polskiej mówią, że jeśli nazwa miejscowa składa się z dwu lub więcej członów rzeczownikowych, które wspólnie identyfikują jednostkę administracyjną lub/i geograficzną, a więc miejscowość lub jej część, stosuje się łącznik – a zatem należy pisać Duszniki-Zdrój. Odmiana tej nazwy miejscowej jest następująca:

M. Duszniki-Zdrój,
D. Dusznik-Zdroju,
C. Dusznikom-Zdrojowi,
B. Duszniki-Zdrój,
N. Dusznikami-Zdrojem,
Ms. Dusznikach-Zdroju.

W ustaleniu poprawnych form pisowni i odmiany nazw miejscowych pomóc mogą m.in. publikacje Jana Grzeni, takie jak „Słownik nazw własnych” czy „Słownik nazw geograficznych”, a także „Wielki słownik ortograficzny” PWN, dostępny także w wersji elektronicznej: http://so.pwn.pl/.
Katarzyna Wyrwas
Frazeologia2014-03-24
Kto z kim przestaje, takim się staje. Spotkałam się także z inną pisownią tego cytatu: Kto z kim przystaje, takim się staje. Która z tych dwóch form jest poprawna ?
Mamy do czynienia z przysłowiem, a przysłowia nie podlegają zmianom, a co najwyżej zniekształceniom spowodowanym narastającą nieznajomością owych tekstów kultury albo – jak w tym wypadku – obecnością w przysłowiu wyrazu przestarzałego, a więc rzadko już obecnie używanego, którym jest czasownik przestawać oznaczający «przebywać w jakimś, w czyimś towarzystwie, obcować, zadawać się z kimś». Przysłowie brzmi zatem poprawnie Kto z kim przestaje, takim się staje, bo ma przekazywać pouczającą informację, że «osoba, która często przebywa z inną osobą, przejmuje jej poglądy, sposób myślenia, zachowania». Z podobną sytuacją spotykamy się, gdy słyszymy błędne Mądrej głowie dość po słowie – w tym przysłowiu, które powinno mieć formę Mądrej głowie dość dwie słowie («mądremu człowiekowi nie trzeba długo tłumaczyć, żeby zrozumiał, o co chodzi»), występuje zaskakujące dziś, traktowane z niedowierzaniem i dlatego zmieniane połączenie dwie słowie, będące zachowanym dzięki utartej, skostniałej, tradycyjnej formie przysłowia reliktem nieistniejącej już w polszczyźnie liczby podwójnej. Liczbę podwójną język polski odziedziczył z języka prasłowiańskiego, służyła do wyrażania podwójności, parzystości, lecz formy dualne były zastępowane od XV wieku formami liczby mnogiej i zachowały się do dziś w niewielkiej liczbie (por. np. oczyma, rękoma, na ręku).
Frazeologia2014-03-23
Czy poprawna jest forma ciężki orzech do zgryzienia?
Jest to błąd frazeologiczny. Forma poprawna to twardy orzech do zgryzienia. Czytelna jest podstawa tego frazeologizmu: jeżeli łupina orzecha jest twarda, to wiele trudności sprawia nam jej rozgryzienie i dotarcie do smacznego miąższu. To nie ciężar orzecha sprawia, że mamy problemy z jego rozłupaniem, lecz właśnie jego twardość, co utrwalił związek frazeologiczny.
Martyna Karwa

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106 107 108 109 110 111 112 113 114 115 116 117 118 119 120 121 122 123 124 125 126 127 128 129 130 131 132 133 134 135 136 137 138 139 140 141 142 143 144 145 146 147 148 149 150 151 152 153 154 155 156 157 158 159 160 161 162 163 164 165 166